فقط پسرعموی صدام و رئیس سرویس مخفی شجاعت آن را داشت که به خطرات زودهنگام بودن جنگ اشاره کند.

اگر مهمات داشتیم، خط‌القعر شط‌العرب را به شاه نمی‌دادیم... معاهدهٔ الجزایر پیروزی‌ای برای ما بود چون نواحی وسیعی از سرزمینمان و حزب سوسیالیست عرب بعث را حفظ می‌کرد...شاید کسی بپرسد چرا در زمان حکومت شاه سکوت کردید و حالا به حرف آمده‌اید؟ ما معاهده الجزایر را در زمان رژیم شاه امضا کردیم نه زمان دیگر. مردی انتقام نگرفته چشم از دنیا فرو می‌بندد اما از پسرش می‌خواهد که انتقامش را بگیرد...این بهترین فرصت برای ماست که بخش‌هایی از شط‌العرب را که تحت کنترل ایران هستند پس بگیریم.

صدام، قرارداد الجزایر که پنج سال پیش از آن (یعنی در سال ۱۹۷۵)، در حضور شاه ایران و هواری بومدین، رییس‌جمهوری وقت الجزایر امضا کرده بود، را در دست می‌گیرد و در برابر دوربین‌های فیلم‌برداری و عکاسیِ مقابلش پاره می‌کند...صدام پیاپی تاکید کرد که «عراق جزئی از ملت عرب است» و اصرار دارد که «جنگ با ایران به منظور احقاق حقوق از دست رفته اعراب است.»...نطق صدام انتقاد بخش‌هایی از ملتِ واحد عرب را نیز برانگیخت.